Świerk

Picea abies (świerk pospolity)
Gatunek rodzimy dorastający do 30-40 o smukłej, stożkowej koronie. Dolne gałęzie z wiekiem przewieszają się. Znosi zacienienie, ale wymaga wilgotnej gleby i czystego powietrza, w związku z tym nie nadaje się do nasadzeń miejskich.

Picea abies (świerk pospolity) ACROCONA
Wolno rosnąca odmiana, o nieregularnym pokroju, w starszym wieku przyjmująca szerokostożkowy pokrój. W wieku 30 lat osiąga 4m wysokości. Cechą charakterystyczną tej odmiany są szyszki dziwacznie osadzone na końcach pędów, które wiosną mają różowo – czerwone zabarwienie. Szyszki zawiązują już młode egzemplarze. Wymaga wilgotnego i żyznego podłoża oraz stanowiska słonecznego lub lekko zacienionego. Nadaje się do niewielkich ogrodów przydomowych, ogrodów japońskich i skalnych.

Picea abies (świerk pospolity) BARRYII
Gęsta, zwarta odmiana o pokroju szerokiego stożka i powolnym wzroście, często z kilkoma krótkimi przewodnikami. W wieku 10 lat osiąga około 1m wysokości. Igły krótkie, zielone, zebrane na krótkich, sztywnych pędach, zakończonych dużymi pąkami. Wymagania siedliskowe przeciętne, dobrze znosi lekkie zacienienie. Polecana do niewielkich ogrodów, do sadzenia w kompozycjach z krzewami lub pojedynczo.

Picea abies (świerk pospolity) CUPRESSINA
Drzewiasta forma świerka, o wąskim, stożkowatym pokroju, z silnie zaznaczonym przewodnikiem. Rośnie dość wolno, w wieku 10 lat osiąga 2,5 – 3m wysokości. Pędy sztywne, gęsto ułożone, skierowane do góry. Igły krótkie, ciemnozielone, kłujące. Wymagania glebowe i wilgotnościowe przeciętne. Do sadzenia w małych ogrodach, parkach jako soliter bądź w szpalerze co 1-1,5 m.

Picea abies (świerk pospolity) FINEDONENSIS
Drzewo o szybkim tempie wzrostu i stożkowatej koronie. Po 30 latach osiąga 10-15 m wysokości. Szczególnie dekoracyjne wiosną przez pierwsze 3-4 tygodnie przyrostu, w czasie którego młode igły wybarwione są na jasnożółty kolor. Po tym czasie igły zielenieją. Najlepiej rośnie na glebach gliniasto-piaszczystych, próchnicznych i lekko kwaśnych, dość wilgotnych. Źle znosi zanieczyszczenie powietrza. Nadaje się nasadzeń naturalistycznych, w parkach i dużych ogrodach.

Picea abies (świerk pospolity) INVERSA
Płożąca odmiana świerka, wymagająca podpór, nie wykształcająca przewodnika. Jej wysokość zależy od wysokości szczepienia bądź wysokości podpory. Otrzymamy wówczas niewielką, zwisającą formę. Igły jak u gatunku. Wymaganie siedliskowe przeciętne. Może rosnąć w półcieniu, lecz woli wystawę słoneczną. Do sadzenia w przydomowych ogrodach, na wrzosowiskach i rabatach na wyeksponowanych miejscach.

Picea abies (świerk pospolity) KOŃCA
Regularna, stożkowa forma świerka o silnym tempie wzrostu, osiągająca ok. 10 m wysokości w wieku 30 lat. Pędy ułożone luźno, krótkie igły o intensywnie żółtej barwie przez cały rok, choć najładniej wygląda wiosną. Małe wymagania glebowe, preferuje miejsca nasłonecznione lub półcieniste w niezanieczyszczonych rejonach kraju. Polecany na eksponowane miejsca lub do wielobarwnych kompozycji ogrodowych.

Picea abies (świerk pospolity) MAXWELLI
Nieregularna, karłowa forma świerka, osiągająca po 10 latach około 1 m wysokości i 0,6-0,7 m szerokości. Początkowo krzaczasty, po czasie wypiętrzający się. Zbudowany z licznych, sterczących pędów. Igły krótkie, sztywne i sterczące, bardzo kłujące. Wymagania glebowe i wilgotnościowe przeciętne. Doskonała roślina do alpinariów i ogrodów skalnych.

Picea abies (świerk pospolity) NIDIFORMIS
Płaskokulisty pokrój z charakterystycznym zagłębieniem pośrodku, potocznie zwany gniazdkowym . Po 10 latach dorasta do 0,4 m wysokości i 1,0 m szerokości. Ma cienkie i giętkie pędy z krótkimi igłami koloru jasnozielonego. Wymagania glebowe i wilgotnościowe przeciętne, znosi półcień. Polecany do uprawy pojemnikowej, małych ogrodów przydomowych i skalnych.

Picea abies (świerk pospolity) PENDULA MAJOR
Malownicze drzewo o szerokostożkowej koronie. Wytwarza prosty przewodnik wraz z szeroko rozstawionymi konarami, z których to zwisają długie rozgałęzienia. Wzrost silny, po 30 latach osiągający 20 m wysokości. Igły długie, grube i żywozielone. Wymagania siedliskowe przeciętne, preferuje widne stanowisko. Stosunkowo dobrze znosi klimat miejski. Najładniej wygląda na otwartej przestrzeni, w dużych ogrodach i parkach.

Picea abies (świerk pospolity) ROTHENHAUS
Ciekawa odmiana świerka o wąskostożkowej formie. Wyprowadza prosty przewodnik, jednak pozostałe gałęzie ściśle przewieszające się w dół, przez co nadaje mu to strzelisty kształt. Igły drobne, ciemnozielone. Wzrost wolniejszy niż u gatunku, po 10 latach dorasta do 2 m wysokości i 0,4-0,5 m szerokości. Doskonała roślina do sadzenia w małych ogrodach na eksponowanych miejscach.

Picea abies (świerk pospolity) VIRGATA
Potocznie zwany wężowym, ze względu na gałęzie wijące się na wszystkie strony. Osiąga duże rozmiary, po 30 latach osiąga około 15 m wysokości i niewiele mniejszej szerokości. Początkowo o wyprostowanym i „ażurowym” pokroju, z czasem gęstnieje przybierając nastroszoną formę. Pień wyraźnie widoczny. Wymagania glebowe i wilgotnościowe przeciętne. Polecany do dużych ogrodów i parków, do sadzenia pojedynczo w eksponowanych miejscach.

Picea breweriana (świerk Brewera)
Drzewo o efektownym, płaczącym pokroju i powolnym wzroście. W naszych warunkach klimatycznych po 30 latach osiąga 4 – 5 m wysokości. Młode rośliny długo wyprowadzają przewodnik. Korona w formie szerokiego stożka, główne gałęzie ułożone poziomo, natomiast boczne, smukłe i długie, malowniczo zwisające. Igły długie (3cm), zielone, ułożone promieniście. Wymaga lekko kwaśnego, próchnicznego podłoża o umiarkowanej wilgotności, słonecznego, ewentualnie lekko zacienionego. Drzewo do sadzenia w wyeksponowanych miejscach w ogrodach i parkach.

Picea glauca (świerk biały) CONICA
Bardzo popularna, karłowa odmiana świerka. Tworzy gęste, zwarte, regularne stożki. W wieku 10 lat osiąga ok. 1m wysokości. Pędy krótkie, sztywne, gęsto ułożone. Igły krótkie, cienkie, zielone. Roślina łatwa w uprawie, polecana do sadzenia na glebach przepuszczalnych, stale wilgotnych i lekko kwaśnych, na stanowiskach słonecznych. Odmiana o szerokim zastosowaniu, zarówno w ogrodach przydomowych, jak i w zieleni miejskiej, ale z dala od ulic. Świetnie sprawdzi się także w uprawie pojemnikowej (na tarasie, balkonie), oraz na cmentarzu. W okresie Bożego Narodzenia może służyć za efektowną choinkę. Uwaga! Odmiana często atakowana przez przędziorka sosnowca – objawy żerowania szkodnika to żółknięcie, a potem opadanie igieł (w maju, czerwcu). Konieczne jest wykonanie oprysków środkiem przeciwko przędziorkom. W tym newralgicznym okresie, szczególnie przy dużej wilgotności powietrza, wskazane jest profilaktyczne stosowanie oprysków przeciwko przędziorkom.

Picea mariana (świerk czarny) AUREA
Ciekawa odmiana świerka o zwartym, wąskim, stożkowym pokroju. Rośnie wolno - po 10 latach dorasta do około 2 m wysokości. Cechą charakterystyczną jest oryginalne zabarwienie igieł – wiosną na młodych przyrostach złociste, przez resztę roku niebieskawozielone ze złotym połyskiem. Igły są krótkie, wąskie, pokryte woskowym nalotem, gęsto ułożone na pędach, po roztarciu balsamicznie pachną. Szyszki małe (2,5 – 3 cm długości), młode czerwonofioletowe. Najlepiej rośnie na glebach lekko kwaśnych, umiarkowanie wilgotnych, na stanowiskach słonecznych lub półcienistych. Odmiana polecana do niewielkich ogrodów, do sadzenia w wyeksponowanych miejscach, najlepiej na ciemnym lub bordowym tle.

Picea omorica (świerk serbski)
Szybko rosnący gatunek świerka o strzelistej, wąskiej koronie. Po 30 latach osiąga wysokość 12-15 m. Gałęzie boczne są łukowato wygięte. Stare drzewa utrzymują dolne gałęzie. Igły dwubarwne, zielone z wierzchu, niebieskobiałe od spodu. Wymagania siedliskowe przeciętne, preferuje stanowiska słoneczne lub lekko zacienione. Odporny na zanieczyszczenie środowiska. Polecany do sadzenia w szpalerach i pojedynczo.

Picea omorica (świerk serbski) NANA
Piękna, wolno rosnąca i regularna forma świerka o szerokiej, stożkowej sylwetce. Po 10 latach dorasta do 1 m wysokości. Pędy krótkie i sztywne, igły żywozielone z wyraźną jasną spodnią stroną. Wymagania glebowe i wilgotnościowe przeciętne, preferuje miejsca słoneczne. Do sadzenia w małych ogrodach, na wrzosowiska i do pojemników.

Picea omorica (świerk serbski) PENDULA
Piękna, drzewiasta forma o wąskim i płaczącym pokroju. Po 30 latach osiąga około 10 m wysokości i 1 m szerokości. Pędy długie, giętkie, zwisające wzdłuż pnia. Igły długie, zielone, od spodu białawe. Wymaga przeciętnej i umiarkowanie wilgotnej gleby. Stanowisko słoneczne, choć znosi półcień. Nie boi się zanieczyszczeń powietrza. Polecany do dużych ogrodów i parków na wyeksponowane miejsca.

Picea orientalis (świerk kaukaski) AUREA
Dość wolno rosnące drzewo i niezbyt regularnej, stożkowej koronie. Po 30 latach dorasta do 6-8 m wysokości. Igły krótkie, błyszczące, ciemnozielone. Wiosną młode przyrosty mają intensywnie złocistożółtą barwę, z upływem czasu zmieniającą się na zieloną. Wymagania glebowe i wilgotnościowe przeciętne, lecz nie lubi gleb wapiennych. Znosi półcień, lecz do pełnego wybarwienia potrzebuje słońca. Do sadzenia pojedynczo i w kompozycjach.

Picea orientalis (świerk kaukaski) AUREOSPICATA
Dość wolno rosnące drzewo i niezbyt regularnej, stożkowej koronie. Po 30 latach dorasta do 6-8 m wysokości. Igły krótkie, błyszczące, ciemnozielone. Wiosną młode przyrosty, wcześniej niż w odmianie AUREA, mają złocistożółtą barwę, z upływem czasu zmieniającą się na zieloną. Wymagania glebowe i wilgotnościowe przeciętne, lecz nie lubi gleb wapiennych. Znosi półcień, lecz do pełnego wybarwienia potrzebuje słońca. Do sadzenia pojedynczo i w kompozycjach.

Picea pungens (świerk kłujący)
Drzewo o regularnym, szerokostożkowym pokroju, dorastające po 30 latach do 10-15 m wysokości. Igły grube, sztywne, niebieskozielone do srebrzystych, bardzo kłujące. Wymagania siedliskowe małe, preferuje stanowiska nasłonecznione. Odporny na zanieczyszczenie powietrza. Polecany do dużych ogrodów, parków. Chętnie wykorzystywany jako bożonarodzeniowa choinka.
Picea pungens (świerk kłujący) BIAŁOBOK
Odmiana polska o wolnym wzroście i zwykle nieregularnym kształcie. W wieku 10 lat osiąga ok. 2 m wysokości. Pędy krótkie i sztywne, igły srebrzystoniebieskie. W okresie wiosennym młode przyrosty kremowożółte. Ma nieduże wymagania glebowe i wilgotnościowe, lecz lubi słoneczne miejsca. Polecana do sadzenia w miejscach eksponowanych.

Picea pungens (świerk kłujący) GLAUCA GLOBOSA
Karłowa, szeroka, stożkowa forma świerka. Przez pierwsze lata nie wytwarza przewodnika. W wieku 10 lat osiąga 2-3 m wysokości. Pędy krótkie, sztywne; igły srebrzystoniebieskie i kłujące. Wymagania glebowe i wilgotnościowe bardzo małe. Odmiana bardzo światłożądna. Polecana do małych ogrodów i ogrodów skalnych.

Picea pungens (świerk kłujący) GLAUCA PENDULA
Świerk o pięknym, malowniczym pokroju, w którym gęsto zwisające gałęzie i często pochylony pęd przewodni sprawiają, że roślina nabiera niezwykłych kształtów. Po 30 latach dorasta do 8 m wysokości. Igły są cienkie i jasnoniebieskie. Wymaga podpory aby osiągnąć pożądaną wysokość. Wymagania siedliskowe i nasłonecznienia podobnie jak u gatunku. Do sadzenia w parkach i dużych ogrodach na wyeksponowane miejsca.

Picea pungens (świerk kłujący) HOOPSII
Najbardziej wybarwiona odmiana świerka kłującego o stożkowym pokroju. Pędy długie, sztywne, igły srebrzystoniebieskie. W wieku 30 lat osiąga ok. 10 m wysokości. Ma bardzo małe wymagania glebowe, lubi nasłonecznione miejsca i toleruje zanieczyszczenie powietrza. Do sadzenia w eksponowanych miejscach ogrodu lub parku.

Picea pungens (świerk kłujący) HOTO
Drzewo gęste, o stożkowej koronie, początkowo nieregularnej sylwetce. Wzrost umiarkowany, w wieku 10 lat 2 m wysokości. Igły grube, kłujące, gęsto ułożone i intensywnie wybarwione. Ma bardzo małe wymagania glebowe. Do sadzenia w eksponowanych miejscach.

Picea pungens (świerk kłujący) ISELI FASTIGIATE
Wąska forma świerka „srebrnego” o strzelistym i stożkowym pokroju. Rośnie umiarkowanie szybko, w wieku 10 lat osiąga do 2,5 m wysokości. Pędy grube, ustawione pionowo, igły intensywnie niebieskie. Wymagania siedliskowe jak u gatunku. Polecana do małych ogrodów oraz na szpalery.

Picea pungens (świerk kłujący) MONTGOMERY
Karłowa, zwarta forma świerka kłującego o powolnym wzroście. Kształt początkowo spłaszczony, zaokrąglony, potem regularny, szeroki stożek. Po 10 latach osiąga 1 m wysokości przy 0,9 m szerokości. Pędy sztywne, ułożone poziomo. Igły grube i kłujące o srebrzystoniebieskiej barwie. Roślina o niewielkich wymaganiach glebowych. Nadaje się do sadzenia na rabatach, wrzosowiskach i w ogrodach skalnych.

Picea pungens (świerk kłujący) OMEGA
Silnie rosnąca odmiana o stożkowym pokroju. Gałęzie sztywne, równomiernie rozłożone. Igły długie, kłujące, zabarwione na srebrzystoniebieski kolor. Jedna z nielicznych odmian szczepionych, która samodzielnie wyprowadza przewodnik. Po 30 latach dorasta do 10 – 15 m wysokości. Wymagania siedliskowe podobnie jak u gatunku.

Picea pungens (świerk kłujący) THUEM (GLAUCA COMPACTA)
Karłowa, zwarta forma świerka kłującego o powolnym wzroście. Kształt początkowo spłaszczony, zaokrąglony, potem regularny, szeroki stożek. Po 10 latach osiąga 1 m wysokości przy 0,9 m szerokości. Pędy sztywne, ułożone poziomo. Igły grube i kłujące o srebrzystoniebieskiej barwie. Roślina o niewielkich wymaganiach glebowych. Nadaje się do sadzenia na rabatach, wrzosowiskach i w ogrodach skalnych.

Picea sitchensis (świerk sitkajski) NANA
Karłowa, kulista odmiana o bardzo powolnym wzroście. W wieku 10 lat nie większy niż 0,5 m średnicy. Igły ciemnozielone, od spodu szarosrebrzyste, kłujące i nastroszone. Ładnie wygląda w formie szczepionej na pniu. Wymaga zacisznego stanowiska. Roślina idealna do ogrodów skalnych, małych rabat i do sadzenia pojedynczo.